قانون برای کارکنان شرکت‌ها، موسسات، کارگاه‌ها و تمام افرادی که تحت پوشش بیمه هستند شرایط مختلفی را تعیین کرده است. در قانون کار در خصوص بازنشستگی، از کار افتادگی، استعلاجی، دریافت مرخصی و هر عامل دیگری که به کارکنان مربوط می‌شود توضیحاتی ارائه شده است. تمام کارگران و کار فرمایان موظف هستند که از این قانون تبعیت کرده و به تمام موارد ذکر شده در آن به درستی عمل نمایند. در قانون کار کشور ما در خصوص بازنشستگی و از کار افتادگی نیز شرایط خاصی تعیین شده است.
بازنشستگی همانطور که از نامش مشخص است به معنای تمام شدن سن کاری کارگران می‌باشد. مطابق قانون کار هر فرد می‌بایست سی سال سابقه بیمه کاری داشته باشد تا بتواند از صندوق بیمه حقوق دریافت کند. اگر فردی دارای چنین سابقه‌‌ای باشد بازنشسته شده و می‌تواند حقوق مستمری خود را به صورت ماه به ماه دریافت نماید ولی از کار افتادگی به معنای کاهش توان جسمانی کارگر می‌باشد، که باعث می‌شود نتواند به کار خود ادامه دهد. از کار افتادگی به دلیل وجود دو عامل مهم اتفاق می‌افتد. یکی از این عوامل کهولت سن کارگران می‌باشد. وقتی سن کارگر بالا می‌رود قطعا توان کاری او بسیار کاهش یافته و نمی‌تواند مانند سابق کار خود را انجام دهد.
بازنشستگی و از کار افتادگی هر دو عواملی هستند که باعث می‌شوند کارگر توان کاری نداشته باشد و نتواند مانند سابق به کار خود ادامه دهد. این دو عامل با وجود اینکه بسیار به هم شباهت دارند دارای تفاوت‌هایی نیز می‌باشند. در زیر تفاوت بازنشستگی و از کار افتادگی را ذکر کرده‌ایم:
- مطابق قانون کار اگر فردی بخواهد بازنشسته شود با توجه به شغلی که دارد می‌بایست مابین بیست تا سی سال سابقه داشته باشد. اما برای از کار افتادگی هیچ سن خاصی در نظر گرفته نشده است و هرگاه که فرد نتواند به کار خود ادامه دهد می‌تواند از خدمات بیمه برای از کار افتادگی خود استفاده کند.
- محاسبه سوابق از کارافتادگی کارگران بسیار ساده‌‌‌تر بوده و اگر کارگری دارای حتی یک سال سابقه باشد نیز می‌تواند از خدمات استفاده کند. اما این مورد در خصوص بازنشستگی صدق نمی‌کند.
- حقوق دریافتی بعد از از کار افتادگی با حقوق بازنشستگی تفاوت دارد و با توجه به نوع شغل کارگر ممکن است کمتر یا بیشتر باشد.
